Met "I made you up" is de Californische songwriter Michael Miller aan zijn tweede cd toe.  Met zijn debuutschijf "When we come to" oogstte hij heel wat positieve kritiek in eigen land en ver daarbuiten.  Zijn muziek is het best te omschrijven als dromerige westcoast pop, indie pop of symfonische pop.  Hij laat zich op deze plaat begeleiden door een pak uitstekende muzikanten en vrienden uit L.A. en omgeving waaronder Eric Heywood, Patrick Warren, Lyle Workman, Rami Jaffee, Ben Peeler, Joe Ongie en Mike Roe.  Voorwaar niet van de minsten. 

Hun inbreng zorgt voor rijk gelaagde popsongs. De pedal steel van Eric Heywood komt ruimschoots aan bod maar we hebben hier niet met een countryplaat te maken.  Neen, de arrangementen en de melodieën doen eerder aan Georges Harrison, The Beatles en copycats van de Beatles a la Klaatu denken.  Het zijn songs die akoestisch van opbouw zijn, Michael speelt akoestische gitaar, maar vervolgens volgestouwd worden met strijkers, keyboardpartijen, pedal steel, lap steel..., zonder evenwel overdadig te klinken.  Michael Miller wordt wel eens met Eliott Smith vergeleken vanwege zijn gedreven en emotionele solo-optredens maar heeft zo te horen zeker niks destructiefs in zich.  Integendeel. 

Hij reist alleen de wereld rond en doet niks liever dan op de meest uiteenlopende plaatsen op aarde op te treden, zo was hij onlangs in Indië en Nepal, mensen te ontmoeten en de plaatselijke cultuur, zeden en gewoonten in zich op te nemen.  En dat alles weerspiegelt zich dan weer in zijn eigen songs.  Ik zou hem graag eens solo aan het werk willen zien.  Zo kan ik pas te weten komen hoe zijn songs puur en naakt klinken.  Hij was een tijdje geleden op tournee in Engeland en hij trad onder anderen op in The 12 Bar Club in Londen.  Dat lijkt me een perfecte plaats om hem aan het werk te zien. (BV)